Al waren de weergoden niet helemaal goed gestemd afgelopen zaterdag. Toch reisden heel veel gezellige mensen weer massaal af naar Tilburg voor het jaarlijkse festival Mundial. Vorig jaar deden we ook al verslag en ik mocht dit jaar, namens Leijp, mijn Mundial ontgroening ondergaan. 

In de trein van Amsterdam naar Tilburg realiseer ik me dat ik qua kleding een beetje een foute keuze heb gemaakt. Hoe verder de NS me naar het zuiden brengt hoe kouder en donkerder het wordt. In Tilburg aangekomen pak ik een vest uit mijn tas maar ik voel de regendruppels langzaam op mijn schouders vallen. Voor de ingang van het festival staat een behoorlijke rij, de gekleurde paraplu’s en poncho’s matchen mooi bij het kleurenpallet van het logo van festival Mundial, het is een vrolijk gezicht.

mundial-2016-14

Ik wist van te voren niet zo heel goed wat ik kon verwachten van Mundial. Ik had uiteraard de line-up bekeken en het viel me op dat er ontzettend veel artiesten en verschillende podia waren. Als ik onder de vrolijk gekleurde ingang doorloop en om me heen kijk, overvalt me een gevoel van totale relaxedheid. De regendruppels die nog steeds op mijn schouders vallen voelen ineens een stuk aangenamer. Vanuit verschillende hoeken hoor ik muziek. Jazz, reggae en zelfs wat techno, ondanks de regen besluit ik eerst maar even het festival-terrein te gaan verkennen.

Het valt me op dat er optimaal gebruikt wordt gemaakt van de ruimte, het festival is relatief klein opgezet maar overal is wel iets te beleven. Ik zie klimrekken voor de kids, schattige food trucks, mensen in badkuip waarin je vervolgens een rondje over het terrein kan maken en veel kleine tentjes met podia. Omdat ik de regen toch echt niet langer kan negeren zoek ik een binnenplaats op. Ik kom terecht in de hal waar op dat moment net Giel’s Talentenjacht gaat beginnen.

Giel’s Talentenjacht

Ik kijk een optreden of vijf en het valt me op dat er werkelijk van alles mee doet aan deze talentenjacht, van drie ‘boy-band-achtige’ jongens met gitaar tot een lief meisje op piano, het is daarom ook erg lastig om de talenten met elkaar te vergelijken. Wat wel opvalt is dat alle deelnemers erg jong en bovendien onervaren zijn. Dit resulteert in ongemakkelijke speeches, hier en daar wat muzikale foutjes en ook aan het Engels moet zeker nog gewerkt worden. Al met al, is het wel tof dat ze dit podium krijgen en blijft het publiek geboeid.

De Feelgood Market

Ik vervolg mijn weg naar ‘De Feelgood Market’, waar mijn interne hipster een dansje doet bij het zien van alle kraampjes met authentieke sieraden, vintage kleding en gerestylde meubels. In deze hal zie ik veel kinderen rondrennen terwijl de ouders met een biertje van de muziek genieten. Ook stuit ik op een wand waarop je mensen hun eigen geluksmomentje hebben gedeeld.

Jack Parow

Na een blik in het programmaboekje zie ik dat Jack Parow begint en besluit daar maar eens te gaan kijken. Ook begin in inmiddels honger te krijgen, maar met zoveel foodtrucks om me heen begint het me een beetje te duizelen. Ik besluit aan mijn suikerverslaving toe te geven en kies een heerlijke wafel met banaan en Nutella. (Ze hadden geen pindakaas, dat heb ik uiteraard gevraagd.) 

Jack Parow krijgt het aanwezige publiek aardig los en maakt er een waar feestje van, overigens kom ik ook tot de ontdekking dat dansen met een wafel met Nutella niet het meest ideaal is. Gelukkig is de regen inmiddels gestopt en kan ik mijn trui met bruine Nutella vlek uitdoen.

Matisyahu

Ferry van Leijp kon zelf niet op Mundial zijn en door hem werd ik gedwongen om een kijkje te gaan nemen bij reggae-grootheid Matisyahu. Ferry is een fanboy en ik heb me daarom al een beetje ingeluisterd. Matisyahu speelt in de grootste hal van het festival en er zijn duidelijk meer mensen die zijn muziek in hun favoriete lijstje hebben staan. Als er een man met pet het podium op komt lopen ga ik er in eerste instantie vanuit dat deze presentator de inmiddels 36 jarige Matthew Miller (zoals Matisyahu echt heet) gaat aankondigen, maar tot mijn stomme verbazing begint de band te spelen en begint hij te zingen. Dan pas valt het kwartje, de baard is weg en de hoed is blijkbaar vervangen door een pet. Z’n optreden is voor mij het ultieme gevoel van reggae. Ontzettend chill, het publiek deinst een beetje mee op de baslijnen en ik vind het eerlijk gezegd (sorry Ferry) een beetje saai. Na een half uurtje hou ik het dan ook voor gezien en besluit ik de rest van het festival te ontdekken.

Freerunning

Ik stuit op een hoop geschreeuw als ik over het centrale pad loop en zie dat er links van me een demonstratie freerunning bezig is. Jongens zonder shirt rennen, duiken en springen heel hard over een aantal steigers heen. Zelf ga ik regelmatig plat op m’n bek omdat ik met mijn grote teen in een broekspijp blijf hangen, dus de kunsten die deze gasten uithalen zouden voor mij, zelfs in mijn stoutste dromen, uitlopen op een bloedneus en een gebroken sleutelbeen.

De Kunstbende

Ik kijk op de klok en zie dat het al laat begint te worden, helaas moet ik nog terug naar Amsterdam en is het dus tijd om te gaan. Onderweg naar de uitgang blijf ik nog even staan bij de bus van de kunstbende. Een jonge Nederlandse rapper trekt mijn aandacht en ik blijf een paar minuten luisteren, wie weet heb ik zojuist de nieuwe Lil’ Kleine gespot.

Tot volgend jaar!

In de trein terug probeer ik Mundial voor mezelf samen te vatten. Het festival is behoorlijk groot terwijl het voor mij tot een aantal weken geleden volledig onbekend was. Het publiek is ontzettend gevarieerd, rasechte hippies, tieners die waarschijnlijk uitkijken naar de optredens van Ronnie Flex en Lil’ Kleine en veel ouders met kinderen die een gezellig dagje uit zijn. Ik was vooral verbaast over hoe schoon het festival was, nergens liet iemand ook maar ergens een bekertje of bordje vallen. Het festival werkt er hard naar toe om volledig afvalvrij te worden en volgens mij zijn ze aardig op weg. Maar Mundial is voor mij vooral het festival van een ontzettend relaxte sfeer, in de trein terug betrap ik mezelf op het luisteren van reggae om nog even in de chill-modus te blijven, voordat ik het drukke Amsterdam weer binnenrijdt.

mundial-2016-12

Door: Britt Willemsen – Foto’s: Bas WitteFrans SchneiderGert-Jan KustersJostijn LigtvoetDolph Cantrijn