Vorige week, 18 t/m 21 juni werd weer het jaarlijkse Graspop festival gevierd. Of Graspop Metal Meeting zoals het officieel heet. Graspop is een driedaags festival en trekt rond de 135.000 bezoekers. Hierdoor is het een van de grootse metalfestivals van de Benelux. Wij waren er zelf niet bij, maar gelukkig hebben we twee mensen die wel zijn gegaan bereid gevonden om iets te schrijven. Dus wil je ook begrijpen wat er zo tof is aan dit festival, lees dan hieronder het verslag over Graspop!
Graspop
Afgelopen weekend was het eindelijk weer tijd voor snoeiharde metal. Het jubileum van Graspop vond plaats in het Belgische Dessel van 18 t/m 22 juni en het was weer ronduit geslaagd. De donderdag vertrokken mijn vrienden en ik met volgestouwde auto’s richting België. Zoals gewoonlijk kwamen we veel later dan gepland aan dus eenmaal bij de wachtrij was er al een gigantische mensenfile ontstaan. Na twee uur geduld hebben konden we eindelijk de tenten op gaan zetten, althans dat dachten we. Helaas was het al zo vol dat we als een stelletje pakezels stonden te wachten tot er een plek vrij kwam. Uiteindelijk, na al die ellende, kon het feest gaan beginnen.
Vrijdag
De vrijdagochtend was ik al vrij snel wakker door de kletterende regen op mijn tent en het geschreeuw van TIMMMMEEHHH! Mijn ‘must-go list’ van deze dag waren de bands Body Count, Kiss en Marilyn Manson. Het grootste gedeelte van de black metal en emocore bands die verder speelde kende ik niet, maar God Seed en Sarke waren het zeker waard met hun diepe donkere tonen.
Body Count viel mij persoonlijk wat tegen, door de zang. Kiss was zeker leuk om te zien, maar op het eind iets te langdradig naar mijn zin. De outfits waren natuurlijk wel weer schitterend om te zien. Tijdens Kiss had ik mezelf alvast verplaatst naar de andere mainstage voor Marilyn Manson.
Zaterdag
Op de zaterdag brak eindelijk de zon wat door. Zaterdag was voor mij ook meteen de drukste dag qua bands die ik wilde zien. Op mijn lijstje voor die dag stond Hollywood Undead, Godsmack, Sonata Arctica, Five Finger Death Punch, Alice Cooper, KoRn en Slipknot. Hollywood Undead, een mix van rock en metal, vond ik persoonlijk niet denderend goed, maar ze zetten een leuke show neer. Godsmack was het live, zeker waard.
Als je je als een menselijke sandwich wilde voelen moest je bij deze band vooral vooraan gaan staan. Ze gingen zelfs zo hard tekeer dat een van de geluidsboxen opgeblazen werd.
De sfeer zat er goed in en de zanger maakte veel contact met het publiek. Five Finger Death Punch, niet de meest muzikale heavy metal band, zat vol agressiviteit. Ze speelden verschillende nummers van hun albums waaronder Bad Company en Under and over it. Als je je als een menselijke sandwich wilde voelen moest je bij deze band vooral vooraan gaan staan. Ze gingen zelfs zo hard tekeer dat een van de geluidsboxen opgeblazen werd. Ik was eerlijk gezegd blij toen de show over was, omdat dit me toch net iets teveel van het goede was. KoRn, die je denk ik het beste onder ‘nu metal’ kan plaatsen, begonnen 10 minuten te laat. Maar tijdens hun show hebben ze dit zeker goed gemaakt. Ze speelden hun bijna volledige eerste album tot heugen van velen. Het toppunt van deze band vond ik de emoties die loskwamen bij het publiek en Jonathan Davis die zelf alles eruit gooide. Alice Cooper heb ik niet volledig kunnen zien, maar met wat ik nog meegekregen heb was ik blij. Zijn stemgeluid was nog steeds prima te waarderen, in vergelijking met sommigen anderen zangers van zijn leeftijd.
Slipknot was een bijzondere band om te aanschouwen. De gehele sfeer ademde het gevoel van een agressieve eenheid uit. Wat mooi aan deze show was, was het moment dat het gehele publiek ging zitten bij het nummer ‘Spit It Out’ op het verzoek van de zanger Corey Talor.
De zaterdagnacht heb ik na Slipknot buiten het festivalterrein doorgebracht. Hier was ik samen met een vriend aan het wachten, omdat hij nog toegang kreeg tot de camping met zijn zondagsticket. Dit kon de pret natuurlijk niet drukken! Hij omschrijft hieronder de zondag.
Door Maya Impens
Zondag
Het zag eruit alsof ik Graspop Metal Meeting dit jaar over zou moeten slaan. Met de ijzersterke line-up die er dit jaar was vond ik dit natuurlijk een ontzettende domper. Daarom besloot ik lastminute toch nog een zondag ticket te kopen, om op z’n minst één dag te kunnen genieten van een heerlijke sfeer, geweldige bands en een goed biertje.
We trappen de dag af met het einde van de set van Winterfylleth in de Marque. Waar je wellicht corpse paint en varkensbloed verwacht bij een Black Metal band uit Groot Brittannië, oogt de band vrij neutraal. Ondanks dat weten ze een zeer strakke show neer te zetten, zonder al te veel gedoe. De akoestische en atmosferische tussenstukken zorgen voor een gevarieerde sound. Helaas oogt de band door hun simplistische uitstraling zeer statisch, waardoor de aandacht snel verloren gaat voor de luisteraars die meer dan alleen black metal willen horen.
Hierna was het de beurt aan Tremonti op M1. Deze band van zanger en gitarist Mark Tremonti (beter bekend van Creed en Alter Brigde) uit Amerika speelt stevige rockmuziek die neigt naar metalcore. De nummers hebben echter een hoog popgehalte, waardoor ze luidkeels meegezongen worden door de fans die vooraan staan. Goede muzikanten, lekkere muziek maar niet bijster vernieuwend.
Terug naar de Marque waar Sylosis begint, de tweede band uit de UK die vandaag in deze tent speelt. Stiekem gaat deze band al 15 jaar mee, al zullen ze voor veel mensen nog onbekend zijn. Niet volledig terecht, als je het mij vraagt! Ze zetten namelijk aardige melodische thrash metal neer met af en toe een progressieve invloed. Aan de speelstijl en sound is weinig op te merken, al hebben ze last van hetzelfde probleem als hun landgenoten van Winterfylleth; een zeer ongeïnspireerde podium uitstraling. Vooral wanneer je deze band voor het eerst ziet en de nummers niet kent zal de interesse snel verdwijnen.
Na een korte stop gaan we terug naar de Marque, waar de Finse folk metal act Ensiferum het feest verder zal zetten. En feest maken kunnen deze Finnen! Het Graspop publiek kan de heerlijk vrolijke en catchy death metal duidelijk waarderen, want de tent wordt omgetoverd tot danszaal. Vooral wanneer meezingers als Lai Lai Hei en From Afar de revue passeren. Een zeer opmerkelijk nummer is het nieuwere Two of Spades, waarvoor duidelijk inspiratie is opgedaan uit spaghettiwesterns en jaren 70’er disco hits. Vreemde combinatie? Absoluut! Maar heerlijk om te zien dat een band zich in zulke bochten durft te wringen. Het meest opmerkelijke aan de verschijning van de band is de ongelofelijke energie van bassist Sami Hinkka, welke geen nummer voorbij kan laten gaan zonder het publiek met een grote grijns te bewonderen. Na het zien van zo’n krachtige show, vraag ik me af of er vandaag een band aan dit niveau kan tippen?
Tijd voor Papa Roach op M2. Dat een band die voor elke rock- en metal liefhebber bekend is zo vroeg op de dag speelt heeft een reden; Papa Roach is niet zo groot als hun naam. Deze band heeft deze bekendheid duidelijk te danken aan hun hits Last Resort en Getting away with murder, want behalve deze nummers heeft de band weinig toe te voegen aan deze dag. Slechte songwriting, zeer onorigineel en zeker niet de beste muzikanten die vandaag de podia zullen betreden. Snel verder!
In de Metal Dome begint Equilibrium namelijk, een band die ik persoonlijk goed kan waarderen op cd. Helaas komt hun muziek live minder goed uit de verf. De belangrijkste reden hiervoor is dat alle orkestrale en folk instrumenten nergens te bekennen zijn en op tape meespelen. Dit neemt de complete essentie van deze band weg, aangezien dit het enige is dat Equilibrium onderscheidt van een standaard band. Jammer, want de muziek is aanstekelijk en vernieuwend. Bij nummers als Blut im Augen merk je dat het publiek zeker meer van deze band wil horen, maar waarschijnlijk ook meer had verwacht.
Terug naar de 80’s met Airbourne op M1! Als je als band besluit om in begin 2000 hard rock te gaan maken die twintig jaar geleden het hoogtepunt al heeft bereikt weet je dat je je op glad ijs bevindt. Dat wil niet zeggen dat je deze vergane glorie niet kunt laten herbeleven. Airbourne bewijst dit zonder twijfel. Strak spel, pakkende nummers en een energieke uitstraling zorgen voor een prima show! Deze band kan door iedereen op het festival gewaardeerd worden en staan terecht op dit podium.
Amorphis, de volgende band in de Marque, heeft over de jaren heen haar melodische death metal omgeruild voor emotionele melodische rock. Waar deze nieuwe stijl veel fans heeft weten te vergaren, is het voor mij het oudere werk dat Amorphis bestempeld als grootheid in de metalscene. Ik ben daarom ontzettend verrast om er achter te komen dat ze vandaag alleen nummers van hun tweede album Tales from the Thousand Lakes spelen. Een geweldig album op een nog betere manier uitgevoerd. De expertise van de band straalt van de leden af en bereikt de tent hard. Dit is de Amorphis die het publiek wil zien! Goede keuze om hun nieuwe stijl voor dit festival om te ruilen voor de oude. Ensiferum staat niet alleen in de top van vandaag.
Op M1 is Motörhead aan de beurt. Dat deze band, met name zanger en bassist Lemmy Kilmister zelf, veel problemen kende de afgelopen jaren is zacht uitgedrukt. Het verbaast daarom ook niet dat er weinig over is van de band die gezien wordt als een van de grootste in de hardrock wereld. Lemmy is kapot, dat wordt hier op Graspop duidelijk gemaakt. De iconische frontman kan met geen mogelijkheid waarmaken waar deze band bekend om is geworden, waardoor de show als een kaartenhuis in elkaar stort. Als Motörhead de beslissing niet maakt te stoppen, kiezen de fans waarschijnlijk om niet meer te gaan kijken, om hun beeld niet verder te verstoren. Helaas het dieptepunt van de dag.
De Marque is vandaag onze favoriete stage aan het worden, want ook Children of Bodom speelt in deze tent. Na vele shows van deze band gezien te hebben kan ik concluderen dat het twee kanten op kan met deze band: De show is geweldig of totaal waardeloos, in dit laatste geval meestal door bandleden die overkomen als alcoholistische drugsverslaafden. Er lijkt geen middenweg te zijn voor Children of Bodom. Vandaag zijn we echter gezegend! De band is in topvorm en heeft de juiste nummers uitgekozen en weet ze vakkundig te spelen. De tent waardeert elke noot en het is een uur genieten van deze Finse grootheden.
Na een korte pauze zijn we weer terug in de Marque om de cabaretvoorstelling van Cradle of Filth te bekijken. Hoe graag je het ook wil en hoe goed de band soms in vorm kan zijn, het blijft een komische verschijning. Na al deze jaren is het nog altijd niet duidelijk of frontman Dani Filth zichzelf bewust profileert als mentaal gestoorde circusclown, of dat hij niet bewust is van zijn hilarische uitstraling op het podium. Maar om eerlijk te zijn heb ik genoten van elke seconde van de band. Laten we het niet verder hebben over de belachelijke zang van Dani, de muziek wordt zeer goed neergezet en zou zonder zang meer dan bovengemiddeld genoemd mogen worden. De combinatie maakt het echter moeilijk serieus te nemen, waardoor veel mensen af zullen haken. Een groot pluspunt is de nieuwe zangeres en toetseniste, die Sarah Jezebel Deva vervangt en haar voorganger als een mier weet te verpletteren.
Graspop is en blijft een festival dat je als liefhebber van rock en metal niet mag negeren. Ik kan niet met mezelf leven als ik er volgend jaar niet voor zorg alle drie de dagen aanwezig te zijn!
De dag loopt bijna ten einde, maar niet voordat Scorpions M1 als laatste zullen betreden. De Duitse hardrockband gaat ondertussen al 50 jaar mee en zijn dus zeker legendarisch te noemen. Van de show hier op Graspop is dat niet te zeggen. De band doet wat je van ze verwacht maar meer dan dat ook niet. Ze spelen aardig maar weten het publiek niet echt mee te slepen. Leeftijd speelt hierbij wel degelijk een rol, want het beetje energie dat te bekennen is laat de band er alleen maar ouder uitzien. Scorpions zijn als naam headline waardig, maar als band helaas niet meer.
Tijd om deze lange dag af te sluiten met Faith No More, de grootste band achter frontman en duizendpoot Mike Patton. De projecten die deze man op zijn naam heeft staan zijn eindeloos. Van samenwerkingen met Sepultura tot Björk en avant-garde projecten als Fantômas en Mr. Bungle. Ook bij Faith No More weet hij een unieke draai te geven aan de experimentele rock van de band. De verschijning valt heel erg op tussen de anderen, met een podium gekleed in witte doeken en compleet versierd met bloemen. Zelfs de bandleden staan in het wit op het podium. Helaas lijken weinig festivalgangers deze unieke aanpak te waarderen, aangezien het terrein al erg leeg aan het lopen is. Zeer zonde, aangezien de band een unieke ervaring is op dit heerlijke festival!
Deze dag heeft me wederom iets duidelijk gemaakt: Graspop is en blijft een festival dat je als liefhebber van rock en metal niet mag negeren. Ik kan niet met mezelf leven als ik er volgend jaar niet voor zorg alle drie de dagen aanwezig te zijn!
Door Arne Gerits
Door: Maya Impens en Arne Gerits Afbeeldingen: Wikipedia, Wikipedia, Wikimedia
