Toegegeven deze titel klinkt zwaarder dan dat de inhoud van dit artikel zal zijn. Maar ik vind -en met mij velen- dat je op bepaalde momenten in het leven een verantwoordelijkheid voor de complete samenleving draagt en deze verantwoordelijkheid moet je nemen. Je kunt het niet maken om op zo’n moment je medemens teleur te stellen. Nu denk jij natuurlijk dat je je nog nooit in zo’n situatie bevonden hebt. Maar ik weet zeker van wel. Ik leg het even voor je uit.
Je fietst door de stad, net voordat je bij het stoplicht aankomt, springt het stoplicht op rood. Je trapt vol op de rem en stopt keurig naast het paaltje om op het knopje te drukken. En daar begint het. Achter je verzamelt zich een rij met fietsers en jij bent degene die de verantwoordelijkheid draagt voor het op tijd komen van al deze fietsers. Want stel je voor, je drukt het knopje niet goed in, waardoor al deze mensen voor niets staan te wachten.
Daarnaast moet je angstvallig het stoplicht in de gaten houden. Je kunt het je namelijk echt niet permitteren dat het stoplicht op groen springt als jij net op je telefoon kijkt. Want als jij niet snel begint met fietsen kunnen de mensen achter je ook niet weg. Je moet er dus voor zorgen dat jij als eerste uit de startblokken knalt zodat alle mensen achter je wel rustig op hun telefoon kunnen kijken en op jouw beweging kunnen reageren. Voel je de druk al?
Dit zelfde principe ervaar ik aan de kassa. De caissière scant al je producten terwijl jij in je overvolle portemonnee je bonuskaart en pinpas probeert te vinden. Terwijl je snel met de ene hand je pincode intoetst probeer je met je andere hand en je linkervoet alvast je boodschappen in te pakken. Want stel je voor dat degene achter je op een bepaalde manier vertraagd wordt doordat jij niet snel genoeg je Ben en Jerry’s en pindakaas in je tas propt. Of erger nog, dat je boodschappen in hetzelfde vakje uitkomen en dat je op een hele awkward manier moet gaan uitvinden welke avocado van jou is.
Je zit in de trein en nadert jouw eindstation. Met al je spullen strompel je naar de dichtstbijzijnde deur. Je voelt hartkloppingen opkomen op het moment dat je je realiseert dat jij degene bent die als eerste bij de deur zal aankomen. Je staat dus vooraan en daar begint de stress. De trein vermindert vaart terwijl je al zeven keer naar de knopjes naast de deur gekeken hebt. De blauwe of de goudgele, welke was het ook alweer? En wanneer druk je? Je wil cool overkomen, niemand mag aan je zien dat je van binnen al een stuk of 38 keer gestorven bent. Maar je wil ook niet die klootzak zijn, die iedereen ophoudt en de gehele mensheid teleurstelt of zelfs wacht tot iemand achter hem op het knopje drukt. (Gratis tip: Ik zorg er nu altijd voor dat ik pas mijn zitplaats verlaat als iemand anders ook op staat, zo kan je casual achteraan in de rij aansluiten en hoef je niet bang te zijn dat de wereld vergaat.)
Dit artikel verscheen al bijna online voor de carnaval maar ik was te lui om het helemaal af te maken en dat was maar goed ook. Een vriendin wees me na de carnaval namelijk op het feit dat vooraan in de polonaise lopen ook een behoorlijke verantwoordelijkheid is. En dat klopt natuurlijk helemaal. Je moet aan zoveel dingen denken op dat moment: wat doe ik met mijn armen? Ken ik de tekst van het liedje wel? Loop ik niet te snel? Welke route moet ik volgen? Moet ik voorop blijven lopen of moet ik iemand anders vastpakken? Sta ik niet ontzettend voor schut? Ben ik hier dronken genoeg voor? Waarom vinden mensen dit leuk? Hoe ben ik hier beland? Waar is het misgegaan in mijn leven?
Zo zie je maar, het leven is zo makkelijk nog niet. Een ieder van ons draagt een zware verantwoordelijkheid. Of ben ik de enige die dit zo voelt?
Door: Britt Willemsen – Foto’s: pexels.com
