Tien maanden reis ik inmiddels rond in (Zuid-Oost) Azië, begonnen in Thailand en daar ben ik op het moment van schrijven weer. Dit om hoogstwaarschijnlijk mijn reis in Azië af te sluiten. En hoe kun je dat nou beter doen dan 10 dagen mediterend te spenderen in een Boeddhistisch stilteklooster. Zonder muziek, boeken, electronica, zonder te praten en te schrijven, zonder luxe. Zonder koffie! (Waar ben ik aan begonnen.) Wat dan wel? Mediteren. Veel mediteren.

(Hou er maar rekening mee, het is een lang bericht. Maar ben je geïnteresseerd hoe het is, is het belangrijk om te weten waar het om draait.)

Vipassana Meditatie

Dit mediteren deed ik in de vorm van een stilte retraite (of stilte retreat) in Doi Suthep, Chiang Mai (Noord-Thailand). Doi Suthep wordt gezien als de belangrijkste tempel van Noord-Thailand. Naast deze tempel bevindt zich het International Buddhism Centre. De meditatie die ze hier toepassen is Vipassana meditatie. Maar wat is Vipassana nu eigenlijk? Vipassana heeft 5 doelen;

1. Zuivering van de geest.
2. Jouw zorgen en geklaag aan je voorbij laten gaan.
3. Verlossen van lichamelijke en geestelijke pijn.
4. De waarheid van het leven zien.
5. Einde maken aan al het lijden.

Vipassana betekend letterlijk ‘helder zien’. Vipassana laat namelijk 3 zaken helder worden, dat is dat er in onszelf en in de hele wereld dingen onzeker, onbevredigend en oncontroleerbaar zijn. Het streeft erna om voor jezelf zo duidelijk mogelijk te krijgen wat je nú beleeft op dít exacte moment. Want dat is wat je kunt controleren. Je doet dus niets met het verleden of de toekomst. Deze meditatie stelt je in staat door middel van zelfobservatie meer zelfkennis te verwerven. Je traint jezelf om bewust te worden van de connectie tussen je lichaam en geest. Dit concept wordt ook wel ‘mindfulness’ genoemd, de meditatietak waar Vipassana onder valt. Mindfulness wordt gezien als voorkomer van het kwaad. Er wordt beweerd dat op het moment dat je mindful bent, het kwaad geen plek in je hart kan krijgen. Je hart zal puur zijn.

Oke, is het te vaag of hebben we het op een rijtje? Dit klinkt allemaal veelbelovend, maar het was toch nog een aardig pittige opgave.

Ok. En nu?

Met m’n backpack op m’n rug, inclusief twee gloednieuwe witte outfits (als meditator moet je namelijk te allen tijde in het wit) beklom ik de 309 treden richting de Doi Suthep tempel… Oké, dit is niet waar. Voor 20 baht (€0,50) heb je de lift en het was vroeg, kom op. Ik had niets geboekt. Ik had gebeld en gemaild, maar de communicatie met het centrum is lastig. Probeer iemand maar eens uit z’n meditatie te bellen. 😉 Gewoon komen werkt prima, ben hier dan wel voor 14:30.

Eenmaal aangekomen was er plaats. Ik kreeg mijn kamersleutel, de kamers zijn simpel, matrassen zijn hard en alles was vooral heel vies. Maar je hebt immers ingestemd met minder luxe. Dus hier moest ik het mee doen:

De omgeving is práchtig! Hoog in de bergen met een mooi uitzicht en omringd door de mooiste rupsen en vlinders! En de meest bijzondere insecten. Erg vredevol.

Mijn eerste meditatielesje

Om 14:30 is de meditatie-uitleg. Eventueel met andere studenten die die dag zijn aangekomen. Een monnik vertelt je wat en hoe de komende dagen gaat mediteren en dat zijn 2 manieren; loopmeditatie en zitmeditatie.

Bij de loopmeditatie loop je hééééé(+16)l langzaam banen van zo’n 10 meter. Over die 10 meter doe je dan ook zo’n 5-10 minuten. Mits je niet omvalt. Je let hierbij op de beweging van je voet. In je hoofd omschrijf je die beweging voor de optimale mind-body connectie.

Bij de zitmeditatie let je op je ademhaling en bepaalde chakra punten in je lichaam. Ik zal niet overal op ingaan, maar dit zijn kort gezegd punten waar je energie samenkomt in je lijf.

Ook werden de regels nog even doorgenomen. Niet lezen, niet schrijven, niet luisteren naar muziek, geen muziek maken, geen internet gebruiken, geen telefoon gebruiken, niet spreken (alleen wanneer echt nodig), geen eten na 12:00, niet roken, geen alcohol nuttigen en je mag je mediatie niet combineren met andere meditatietechnieken, je mag niet stelen, geen andere wezens doden (ook geen muggen), geen romantische handelingen verrichtten, geen parfum dragen en geen andere vorm van luxe.

monk-yolo

Daarna ga je zitten wachten -en wennen aan het feit dat je nu niet door Facebook heen kan scrollen- tot het 4 uur is. Dan is de openingsceremonie met ’teacher’, de ‘opper-monk‘. Dit gaat de man zijn die mij de komende 10 dagen alle wijsheid gaat bij brengen. We offerden hem bloemen, kaarsen, wierook en we gingen chanten. Chanten is het ritmisch spreken van Boeddhistische gebeden in het Sanskriet. Althans, we probeerden te chanten. Maar ik had op dat moment nog geen idee wat ik aan het doen was. Waarschijnlijk zoiets. Daarna ga je mediteren en is je feestje begonnen.

Mijn dagelijkse routine

De komende dagen gaan er allemaal hetzelfde uit zien. Opstaan om 05:00 om te beginnen met een Dhamma talk om 05:30. De Dhamma talks zijn inspirerende lezingen van de teacher. De thema’s zijn merendeel Boeddhistisch. Het gaat over thema’s als karma (karma is echt niet zo’n bitch als je denkt hoor 😉 ), materialisme, dichter bij jezelf leven en je laten beïnvloeden door andermans emoties, je verleden of toekomst. Bij het Boeddhisme focus je je heel erg op jezelf. Als je liefdesverdriet heb, zeg je snel “zij maakt me zo verdrietig”, of ben je boos is het “die gast maakt me echt pissed”, maar er is niemand die jou boos of verdrietig kan maken, behalve jijzelf. Jij hebt de mogelijkheid anders met die sensaties om te gaan. Daar draaide de talks vaak om. Érg inspirerend. De talk gaf vaak een goeie oppepper en begin van de dag.

Na de talk was het ontbijt. Het ontbijt was simpel, maar prima. Vaak een bakje noedels met taugé, of rijstsoep bijvoorbeeld. Tijdens het ontbijt werd niet gesproken. Er zijn ongeveer net zoveel tafeltjes als mensen, dus vaak zit je alleen (of met 2) mensen aan een tafeltje. Ongezellig te eten. Als een soort mislukte date. Daarna ging je afwassen (en op wat voor plek, toch even wat anders dan je keuken).

Daarna mediteren, zo’n 3 uur. Er is een grote meditatiehal, maar er is ook een tempeltje. Ik vond zelf de tempel erg fijn. Er hing een fijne sfeer en ik was er vaak alleen, minder afleiding. Dan is het een kwestie van lopen, zitten, korte break. Lopen, zitten, korte break. Etc. etc. In die korte break moest ik vaak even ontsnappen en ging ik iets doen. Zoals mijn kamer schoonmaken. Ik had op dag 3 al zo’n 4 keer mijn kamer gedweild. Ook lag er nooit vuile was. Elke boxershort, elke sok, waste ik direct. Een beetje afleiding is fijn, dan maar zo.

Om 11:00 stoppen we even en hebben we de tweede en tevens de laatste maaltijd van de dag. Het eten was aardig in orde. Het was rijst met 3 bijgerechten. Vaak gekookte groenten en iets van een vleesvervanger. Er wordt namelijk alleen maar vegetarisch geserveerd. Vlees is niet toegestaan.

Van 12:00 tot 18:00 is het mediteren, mediteren, mediteren. En uiteraard wat breaks tussendoor. En rond 13:30 heb je een reporting sessie met de teacher. Hij vraagt hoe het gaat, je doet je verhaal en hij geeft je nieuwe opdrachten mee. Zo komt er bijvoorbeeld een ligmeditatie bij, voor het slapen gaan. En de bestaande zit- en loopmeditatie’s worden wat uitgebreider door bijvoorbeeld op meerdere chakra’s of voetbewegingen te focussen. En je meditatietijden worden langer, zo begin je met 30 minuten per sessie (lopen en zitten) en eindigde ik met een uur.

Om 18:00 is een klein hoogtepuntje van de dag. We gaan dan namelijk weer chanten. Met andere woorden, in het Sanskriet gebeden op melodieuze wijze verkondigen. Mooi gezegd he? Dat was het ook. Naarmate de dagen vorderen wordt je steeds beter in dit chanten en krijg je zelfs je voorkeuren. En dat chanten klinkt zo:

Daarna gaan we nog even een uurtje of 2 mediteren en dan naar bed, om de volgende dag weer om 05:00 op te staan.

Retraite? Doen we ff…

Ik ben geen quitter, op het moment dat ik eraan begon wist ik dat ik de 10 dagen zou uit zitten. Ook wist ik dat het moeilijk en zwaar zou worden. Maar allemaal met een doel.

Als je niet eens 10 dagen met jezelf kunt zijn, hoe kun je dan nog 10, 20, 30 jaar met jezelf leven?

Maar hoe ging het nu echt?

De eerste 2 á 3 dagen waren verrassend goed te doen. Ik had me wat ingelezen en begreep van veel mensen dat de eerste dagen het zwaarst waren en dat het daarna allemaal beter werd. Ik vond de eerste dagen goed te doen. Emotioneel stabiel, alles ging lekker. Wel had ik moeite met de zithouding. Uren per dag in de lotushouding was ik niet gewend. En ook de loopmeditatie gaf ik het begin aardig wat krampjes. Maar dat gaat over na een paar dagen.

Dat was voor mij ook het moment dag ik inzag waar ik mee bezig was. De nieuwigheid van het mediteren was eraf na 3 dagen, ik kwam in een routine en kreeg voor mezelf helder waar ik me op aan focussen was. Op mezelf. En dat is vaak confronterend. Want vraag jezelf eens af; wanneer heb jij voor het laatst 10 dagen alleen met je zelf geleefd? In je ziel gekeken en je afgesloten van afleidingen. Inderdaad, nooit. Maar als je niet eens 10 dagen met jezelf kunt zijn, hoe kun je dan 10, 20, 30 jaar met jezelf leven? (Deze quote heb ik gejat van de teacher.) Maar die gedachte hield ik wel vast.

De opeenvolgende dagen waren rollercoasters van emoties. Ik heb momenten gehad dat ik uitermate tevreden op m’n meditatiekussentje genoot van het moment. Ik heb ultiem geluk ervaren om een koekje dat we kregen bij de lunch. Ik heb die lach een uur op mijn gezicht gehouden om hem daarna in te leveren voor verdriet. En zo ging het de hele dag, elke dag. Ups en downs. Maar dat was prima.

Enorm veel gedachtes gingen door mijn hoofd. Dat mag ook, maar je moet deze accepteren, naast je neerleggen en niets mee doen. En dát is lastig. Wel zijn dit de momenten dat je erachter komt wat er écht in je speelt. Ik was daar de meest pure vorm van mezelf. Als ik daar de mogelijkheid had met iemand in gesprek te gaan dan zou die persoon, meer dan wie dan ook kunnen zien wie ik écht ben. Maar misschien wel het allerbelangrijkste, ik kon zelf zien wie ik écht ben.

Utopia

Het centrum gaf me al snel een veilig gevoel. Een strakke routine, geen zorgen, geen ruzies, geen problemen, geen confrontaties. Geen toerisme, geen auto’s, geen tuktuks, geen hectiek. Geen outsiders. Het was ons eigen Utopia. Beschermd tegen de drama’s, hectiek en chaos van buitenaf. Daarbinnen was het alleen ik en wij, de ‘studenten’.

Geen contact is dan ook niet helemaal gelukt. Behoefte om je ervaring te delen komen na een aantal dagen wel op. Net zoals de behoeften om sommige mensen die je ziet te leren kennen. Er zijn dagen bij geweest dat er wel wat woorden gewisseld zijn. Uiteraard het is niet zoals in de buitenwereld. Het gaat fluisterend, op een stille plek. Maar niet met iedereen. Zeker niet met iedereen. Maar diegene waar je wel iets mee opbouwt, ziet wel meteen je hart. Ik heb daar een hele waardevolle ervaring en een hele bijzonde vriendschap aan overgehouden.

De ‘vrijlating’

Dag 10. Ik mag naar huis. ’s Morgens woonde ik de Dhamma talk bij. Het ging over planten zaaien, in je eigen happiness-garden. Ik vond het een mooie afsluiting. Daarna een ontbijt en de afscheidsceremonie. Hier worden nog een paar mooie woorden gesproken door de teacher. Het was gek genoeg een lastig moment. Het voelde alsof ik uit huis ging. Ik mag weer vliegen. Maar hoe en waarheen? Ik was de kluts even kwijt en moest heel veel laten bezinken.

Ik open Facebook en het eerste wat ik zie is: “Gordon heeft een seksuele ervaring gehad met een micropenis”.

Via de Doi Suthep tempel verliet ik de retraite. Per direct werd ik overspoeld door de hectiek van alle dag. Groepen Japanners met hun selfie sticks. Schreeuwende toeristen. Dit had ik al even niet meer gezien. Het stopte ook niet. De leuzen “taxi, sir!”, “tuk tuk!”, hoorde ik niet eens meer. En nu kwam alles binnen en ik moest alles verwerken. IK zette mijn telefoon aan, open Facebook en het eerste wat ik zie -en ik citeer-: “Gordon heeft een seksuele ervaring gehad met een micropenis“. Dus dat. En daarna “Tag iemand die deze broodrooster MOET zien“. Nou geloof me, dat soort dingen maakt opeens geen sense meer. Dan relativeer je sommige dingen wel even.

Ik heb dan ook besloten éventjes een paar dagen rustig aan te doen. Even een digitale stilte. Even laten bezinken wat er allemaal is gebeurd. Even genieten van de euforie van de retraite en van de leuke mensen die ik heb ontmoet.

Ben je nu een compleet ander mens?

Nee. Ik ben niet een compleet anders mens. Maar het heeft me wel even een kickstart gegeven. Een eyeopener. Het heeft me even laten zien waar ik sta in het leven. En om nuchterder of helderder naar dingen te kijken. Dingen te accepteren. En weten wat je wilt. Ik ben gemotiveerd het beste uit mezelf te halen. Of dit zijn vruchten in de toekomst nog steeds afwerpt, dat weet ik niet. Maar het was enorm inspirerend. Het heeft me bijzondere ontmoetingen opgeleverd. En ik kan het iedereen aanraden.