Met een vrij weekend in aantocht en aangenaam geprijsde kaartjes op Ticketswap besloot ik af te reizen naar Landgraaf dit jaar voor Pinkpop 2016. De line-up sprak me al tijdens de persconferentie in maart. Op woensdagmiddag in Paradiso kreeg ik al live-optredens van Douwe Bob, Lucas Hamming en De Staat voorgeschoteld. En dus kon ik het niet laten om dit jaar mijn roze pinkpop-petje weer op te zetten. Ik kocht een weekendkaart maar besloot alleen vrijdag en zondag te gaan. Dat is dan weer een voordeel aan ouders die in Limburg wonen.

Pinkpop Vrijdag

Vrijdag begin ik mijn dag in de tent bij Storksky. Traditiegetrouw mag de winnaar van de Limburgse muziekwedstrijd Nu of Nooit, Pinkpop openen en dat doet hij met verve. Vooral als aan het einde de drummer van Triggerfinger een paar nummers mee speelt, krijgt hij de Pinkpop-stemming er goed in. Hierna was het tijd om op mainstage rustig te luisteren naar de Common Linnets. Met ‘Calm after de storm’ op de achtergrond loop ik al snel naar de 3FM stage om daar Gary Clark Jr. Te aanschouwen. Wat een gitarist! Ik droom weg bij zijn blues-klanken als ik me realiseer dat ik ook nog even in de tent wil gaan kijken bij Lukas Graham. De tent wacht overduidelijk op de hit: ‘7 years’, maar met de charme van Lukas reikt verder dan deze ene hit. Sowieso iemand om in de gaten te houden dus.

Als ik de tent uitloop is Bastille op het hoofdpodium al begonnen. Een band die ik al vaker live heb gezien en eigenlijk nooit teleurstelt, het Pinkpop-veld waagt zelfs een sprongetje bij de hit Pompeii. Na Bastille is het de beurt aan Years&Years op het 3fm stage. Ik merk dat voor veel mensen in het publiek dit moment aangrijpen om eens even gezellig bij te kletsen en ik kan ze geen ongelijk geven. De zang is niet altijd even zuiver maar gelukkig helpt het publiek frontman Olly enorm. Hij doet erg zijn best om er een show van te maken en verdiend dus een voldoende voor de moeite.

Tijd voor James Bay! Ik sneak het voorvak in en zoek een gunstig plaatsje, om mij heen hebben zich duidelijk al veel fans van The Red Hot Chili Peppers verzameld. Het album van James Bay is altijd mijn standaard tram- en douche-muziekje dus ik zing elk liedje uit volle borst mee. Ik schrik wel van zijn dunne armpjes en lijkbleke huid, maar ik ben en blijf fan en wacht met smart op nieuwe muziek.

Daarna sta ik voor een heftig dilemma: Major Lazer of De Staat. Wat meeweegt in mijn beslissing is dat ik die laatste sowieso nog op Lowlands ga zien en dus baan ik mij een weg richting Major Lazer. Ik sta van een afstandje te kijken en de voetjes gaan ook echt wel van de vloer. Maar toch, Pinkpop is voor mij gewoon niet het festival van de Dance-acts. Snel door naar de tent dan maar en dat was een verdomd goeie keuze, ik mocht De Staat al aanschouwen op de persconferentie en concludeerde toen ook al dat er een leven voor en een leven na het live zien van De Staat is. Wat een show! Als meisje van 1,65 kun je nog eens makkelijk tussen alle mensen door naar voren schieten, maar datzelfde meisje realiseerde zich iets te laat dat we aan het einde van de set waren gekomen en dat het legendarische ‘Witch Doctor’ moment zou aanbreken. (Als je niet weet waar ik het over heb, check dan even de clip.) Stond ik daar, tussen allemaal bezwete mannen midden in de cirkel en tja, dan kun je maar een ding doen: tasje vast, diep ademhalen en mee springen.

Als ik met pijn in mijn benen van het springen maar verder ongedeerd de tent verlaat zijn Red Hot Chili Peppers al begonnen. Toegegeven, een super groot fan ben ik niet, maar uiteraard ken ik alle grote hits en had ik me een beetje ingeluisterd. Ik zing en klap mee en verbaas me er wederom over hoeveel mensen het schijnbaar leuk vinden om een kaartje voor Pinkpop te kopen om vervolgens op het veld te gaan staan, biertje in de hand en dan heftig de discussiëren over ‘die ene vergadering van vorige week’ en ‘dat nieuwe beleidsplan dat door de baas ingevoerd gaat worden’. Om vervolgens maandag wel bij de koffiemachine vol trots te verkondigen dat ze Red Hot Chili Peppers live hebben gezien. Gast, je bent aanwezig geweest, dat is iets heel anders. Ik geniet ondertussen wél met volle teugen en bedenk me onderweg naar huis dat Anthony ook rapper had kunnen worden en dat ‘ie er nog verdomd goed uitzag voor zijn leeftijd en vooral voor zijn levensstijl.

pinkpop-2016

Pinkpop Zondag

Pinkpop-zondag begin ik met een cola light en papa met een biertje in het zonnetje bij Jungle By Night. Het brengt ons in de relaxte festivalsfeer en is voor mijn vader de ideale Pinkpop-ontgroening. We gaan daarna alvast klaar staan voor Douwe-Bob. Ik hou van mooie teksten en die heeft Douwe, daarnaast hou ik ook van tatoeages en dan zit je bij Douwe dus ook wel goed ;). Het valt me op dat hij weinig nummers van zijn nieuwste album (aanrader!) speelt. Gelukkig ken ik zijn oudere nummers ook. Douwe pakt met zijn charme wederom iedereen op het veld in, tijdens de 10 seconden stilte krijgt hij luidt applaus en aan zijn verzoek aan de meisjes om t-shirts uit te trekken wordt zelfs gehoor gegeven. Het zou het begin van een wet t-shirt contest kunnen zijn, want op dat moment komt de regen al met bakken uit de hemel. Omdat we moeten schuilen missen we Vintage Trouble.

John Newman speelt vervolgens op het hoofdpodium en dit is voor mij echt zo’n artiest die ik al vaker heb gezien, waar ik nooit iets van verwacht omdat ik denk dat ik maar één nummer ken en wat dan verassend goed uitpakt. Ik was een aantal van zijn grote hits vergeten en het is een echte showman, hij krijgt zelfs een goedkeurend knikje van mijn vader. Tijd voor Jamie Lawson, in de tent. En hoewel James Bay dus mijn douche-muziek is, luister ik het album van Jamie vaak als ik in bad ga. Jamie is min of meer ontdekt door Ed Sheeran en maakt dezelfde zoetsappige liefdesliedjes waarvan elke vrouw droomt dat ze ooit voor haar geschreven worden. Zijn grootste hit ‘Wasn’t expecting that’ wordt luidkeels meegezongen en Jamie’s oprechte dankbaarheid zorgt ervoor dat hij de tent goed meekrijgt.

Op het hoofdpodium staat inmiddels Kygo zijn plaatjes te draaien. Ook nu moet ik weer tot de conclusie komen dat een Dance-act op Pinkpop het voor mij gewoon niet gaat worden, mijn vader is ook niet echt onder de indruk. We gaan dus alvast een plekje zoeken voor Tom Odell. Ook Tom heb ik vaker live gezien en ook hij heeft me nog nooit echt weggeblazen. Wederom is het eerste gedeelte van zijn set behoorlijk saai. Door de wat meer up tempo nummers en drummer Andy Burrows komt het later wat meer tot leven. Maar voor mij blijft het eigenlijk 50 minuten lang het intro van ‘Another Love’, uiteraard krijgt hij met dit nummer wel de tent, ja mij ook, aan het zingen.

Ik kan mijn enthousiasme niet meer verborgen houden als ik op het grote Pinkpop-scherm Lionel Richie zie verschijnen. Man-o-man, een uur lang alleen maar hits. Papa klapt mee, ik dans mee. En ach, als je aan ‘We are the World’ hebt meegeschreven, dan kan je dat nummer best in je setlist verwerken, scoren doet het natuurlijk altijd. Waar ik al helemaal los ga op ‘Dancing on the Ceiling’ en pijnlijk geconfronteerd wordt met mijn ontbrekende zangkunsten bij ‘Hello’ gaan zelfs bij de meest doorgewinterde metalfans de voetjes van de vloer als ‘All Night Long’ klinkt, wat een feest!

Na Lionel willen we nog snel even wat eten en misschien nog even een blik werpen bij zowel Skunk Anansie als Balthazar. Tijdens het eten begint het te regenen en we besluiten om te schuilen tot dat het moment waar we al de hele dag op gewacht hebben dan eindelijk aanbreekt: Sir Paul McCartney betreedt het podium.

Mijn eerste kennismaking met The Beatles was denk ik door de film ‘Dubbel & Dwars’ (The Parent Trap), met een piepjonge Lindsay Lohan. Hierin zit namelijk het nummer ‘Here comes the sun’. (heel veel meiden van mijn leeftijd denken nu, ooojaaa!) Maar al zou je als ouders niet willen dat je kind in aanraking komt met Beatles, dat gaat je simpelweg niet lukken. Eigenlijk dus vergelijkbaar met porno! Anyways, we dwalen af…

Twee en een half uur lang sta ik en met mij 60.000 anderen intens te genieten van oude, nieuwe, bekende en onbekende hits. En hoewel je tijdens zijn praatjes tussendoor duidelijk hoort dat er een oude man op het podium staat, hoor je daar tijdens het zingen niks van. Daarbij moet ik ook credits geven aan de band, qua zang weten ze uitstekend die Beatles-sound over te brengen. Ik zie oude beelden van Paul en snap meteen waarom al die meiden in 1964 in Amsterdam in de grachten sprongen, ik baal zelfs een beetje dat ik die gekte niet heb meegemaakt. Bij ‘fourfiveseconds’ zingt Paul, Kanye beter dan Kanye en moet ik mijn vader wat uitleg geven. Uiteraard zingt hij ‘Hey Jude’ en met ‘Live and let Die’ knalt het vuurwerk de lucht in. Ondanks de ruime toegift komt de echte Pinkpop-afsluiter ‘All you need is love’ toch gewoon van het bandje, dat is dan weer een beetje jammer.

Voor mij is het mooiste moment ‘Let it Be’, gearmd met mijn vader, keihard meezingend. Vanaf dit moment zal ik bij het horen van dit nummer tijdens de rest van mijn leven namelijk altijd terugdenken aan die ene zondag in Landgraaf. En dan kijk ik om me heen en realiseer ik me dat er nu 60.000 mensen een vriend of familielid vastpakken en een herinnering voor het leven maken. Dat is wat muziek doet, dat is waarom het voor mij elke cent waard is. Want dit soort herinneringen, die zijn onbetaalbaar.

Pinkpop tot volgend jaar! En voor dit jaar hebben we alle Europese festivals op een rijtje gezet.

pinkpop-bier

Door: Britt Willemsen – Foto’s: pinkpop.nlen.wikipedia.org