Toen dit jaar de line-up voor Pinkpop langzaam maar zeker duidelijk werd, wist ik het zeker. Dit jaar ging ik een heel weekend. Zo gezegd zo gedaan en zo vertrok ik vrijdagmorgen vroeg met een vriendin richting het Zuid-Limburgse Landgraaf.

Npinkpop-2adat we de auto geparkeerd hadden liepen we bepakt en bezakt richting de camping. We waren niet de enige. Er vormde zich een lange rij van kampeerders die rustig stonden te wachten tot ze het campingterrein mochten betreden. Wij liepen echter achter een groepje aan die besloot voor de ingang in de rij te gaan staan, zonder er bij na te denken deden wij dit ook. Zo liepen we 10 minuten later de camping op. Later hoorden we dat we door dit onbewuste voordringen anderhalf uur wachten bespaard hadden. (Sorry, not sorry.)

Eenmaal op de camping hadden we snel een perfect plekje gevonden. Mijn vriendin en ik zijn inmiddels perfect op elkaar ingespeeld wat betreft een plekje zoeken. Ik blijf bij de spullen terwijl zij als een malloot over de velden holt om dat ene perfecte plekje te spotten. Vervolgens kaapt ze het plekje door het tentje vast uit te rollen en haalt ze mij en de spullen op. Ook het tent opzetten gaat als een geoliede machine. Voor we het weten zitten we op onze campingstoeltjes van het zonnetje te genieten. We vergaderen over het schema van vandaag, doen toch maar even onze poncho’s in de tas en vertrekken richting het festivalterrein.

De vrijdag staat in het teken van mooie luistermuziek. George Esra speelt op het hoofdpodium en het Pinkpop publiek is nog niet echt geïnteresseerd. Als hij uiteindelijk zijn grote hit ‘Budapest’ speelt mompelt en danst het publiek een beetje mee. Wij vervolgen onze tocht naar Gavin James, een singer/songwriter met een prachtige stem. Hij vertelt erg leuk en iedereen geniet van zijn muziek. De tent staat vol met stelletjes die elkaar verliefd in de ogen kijken. Maar dan maakt hij een grote fout, halverwege zijn set speelt hij zijn grote hit: ‘the book of love’ al. En helaas voor Gavin loopt de tent daarna leeg. We lopen weer terug naar het hoofdpodium om daar te genieten van Elbow. In mijn spotifyplaylist komt deze Engelse band regelmatig voorbij. We besluiten om lekker achteraan in het gras te gaan zitten. Elbow speelt goed maar ze krijgen het publiek niet echt mee. Ik zing mee met ‘One day like this’ maar ik ben voor mijn gevoel de enige (dat heb ik overigens wel vaker). Omdat het mij en mijn vriendin niet echt raakt besluiten we om wat te eten te gaan halen. Want ach,  dat moet tenslotte ook gebeuren. En keuze genoeg op Pinkpop! Van kaasplakje tot quinoa en van meelwormen tot sushi. Één tip: reken het aantal muntjes dat iets te eten kost nooit maar dan ook nooit om in euro’s. Gewoon niet over nadenken. Het is namelijk duur. Héél duur.

pinkpop-3Nadat onze maag gevuld is lopen we naar Slash. Hij speelt veel nummers van Guns N’ Roses en dat bevalt me wel. Maar omdat we allebei niet super groot fan zijn besluiten we naar de tent te lopen. En daar krijgen we geen spijt van. In de tent gaat werkelijk het hele publiek los op Above and Beyond. Dit DJ-duo communiceert via het scherm achter zich. Hier typen ze berichtjes waarop het publiek lyrisch reageert. We staan midden in de tent en onze enige optie is keihard mee springen. Zonnebril op, tasje vast, armen in de lucht en gaan met die banaan.

Lichtelijk uitgeput maar euforisch lopen we achter de massa aan van tent naar mainstage. We gaan in het midden van het veld staan zodat we de schermen goed kunnen zien. Want niemand minder dan Muse is de afsluiter van de vrijdag. En wat een ijzersterke afsluiter! Rockmuziek waarvan ik bijna elk nummer als een echte fangirl keihard meeblèr, met vuurwerk en grote zwarte ballonnen die over het publiek heen bouncen. In trance lopen we terug naar de camping, we dansen in de campingtent totdat de muziek stopt. Daarna vallen we rustig en vooral tevreden in ons tentje in slaap.

Dag twee gaat van start en als we naar het festivalterrein lopen horen we langzaam maar zeker het nieuws over mister Grohl. Lichte paniek breekt er uit bij de festivalgangers en Dave is hét gesprek van de dag. Ik baal best wel hard. Stiekem had ik me ontzettend op Daveke (ik mag Daveke zeggen) en the Foo verheugd, maar ach dan moeten we volgend jaar maar weer naar Landgraaf afreizen. We lopen naar Jonathan Jeremiah, een prima optreden maar niks spannends. Vervolgens is Dotan aan de beurt. Ook van deze jongen ken ik een heel aantal nummers. Mijn vriendin en ik verbazen ons over zijn aantrekkelijkheid. Zo op groot scherm is het prima om naar te kijken 😉 Helaas krijgt hij het publiek niet mee. ‘Home’ klinkt live prima, maar het is nou eenmaal geen dans-, spring-, of zingplaat. We kijken even naar Selah Sue, ik verbaas me vooral over haar kapsel, voor de rest is het optreden behoorlijk saai dus we besluiten wat te gaan eten.

pinkpop-1Terwijl we van onze nacho’s genieten hoor ik de eerste akkoorden van Anouk al. Het is tof om te merken dat praktisch iedereen op het veld al haar nummers kent en wat is ze goed live! Haar stem maakt nu meer indruk op me dan ze op Spotify doet. Ze verandert haar setlist ter plekke omdat ze de conditie niet heeft om nog een rock-nummer te doen. Het publiek wordt dus vermaakt met een mooie versie van Lost. Wij lopen ondertussen al door om een goed plekje te bemachtigen voor het optreden van Kensington. Helaas dachten nog een aantal duizenden mensen dat. Het veld voor de 3FM Stage is echt al bommetje vol. De verwachtingen zijn hoog maar Kensington maakt het allemaal waar. Ik haat het als mensen zeggen ‘on-Nederlands goed’ maar dat is wel de conclusie die ik moet trekken.

We haasten ons ondertussen naar het voorvak van de mainstage, aan onze conditie wordt ook nog gewerkt dit weekend. We zoeken een mooi plekje en voor we het weten komt The Script het podium al op. Het uurtje dat ze spelen is puur entertainment en feest. Danny heeft wel eens kritiek gehad om zijn niet altijd zuivere stemgeluid en het valt me meteen op dat hij bij de hoge noten de microfoon vakkundig op het publiek richt. Maar ach, als die mooie donkere ogen je aankijken dan kan je niet anders dan heel hard meezingen. Omdat we in het voorvak staan duurt het even voordat we bij Avicii aankomen. We dansen wat, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat we gewoon een Spotify lijst luisteren. Het valt tegen, heel erg tegen. Snel vergeten dus en door naar de afsluiter van de zaterdag: Robbie Williams. En ik wil wel omschrijven hoe tof dat was, maar ik heb daar de woorden niet voor. Je had er simpelweg bij moeten zijn. Ik heb heel hard meegezongen, ik heb gelachen en misschien zelfs een klein beetje gehuild tijdens Angels. (Oke, ik geef het toe ik heb gehuild.)

Dag drie brak alweer aan. We dansten nog net op de laatste nummers van Typhoon die er net als vorig jaar op Lowlands een feestje van maakte. Vervolgens gingen we in het gras zitten bij Triggerfinger. Voor mij is deze band het altijd net niet en ik baalde des te harder dat ik die avond niet oog in oog zou staan met Dave Grohl. We besloten ons op tijd te melden bij de Counting Crows maar ook dit optreden viel voor mij behoorlijk tegen. De zanger deed zijn best en als er dan een bekend nummer kwam was het publiek, inclusief ik, best bereid om mee te zingen. Echter op dat moment besloot de zanger een iets andere melodie te pakken, waardoor het publiek het na een aantal pogingen op gaf. Ik kreeg het gevoel alsof ik naar de plaatselijke band op de jaarlijkse braderie zat te kijken. Heel snel door dus naar De Jeugd van Tegenwoordig. Ik heb altijd het idee dat er heel veel mensen zijn die net als ik, hun muziek nooit thuis op zouden zetten, maar toch alle nummers kunnen meezingen. Soms heb ik het idee dat iemand als ik slaap, stiekem indoctrineert met deze muziek. Het was overigens een toffe show.

pinkpop-4Tijdens Rise Against besluiten we wat eten te halen. We staan kauwend de show te bekijken maar ik heb te weinig gezien om er een mening over te vormen. Bij One Republic staan we in het voorvak. One Republic is zo’n band waarvan je de naam hoort en denkt ‘Oja daar ken ik wel een nummer van’ vervolgens beginnen ze met spelen en denk je bij elk nummer ‘dit ken ik! Is dit ook van hun?’. Ze hebben namelijk alleen maar hits en dat is niet zo gek, frontman Ryan Tedder schrijft ijzersterke teksten ook voor veel andere artiesten. Ryan moet zijn meerderen erkennen in Robbie maar weet zeker het publiek te vermaken.

Na Placebo is het tijd voor de geïmproviseerde afsluiter van Pinkpop 2015: Pharrell Williams. De show is overduidelijk gesponsord door Adidas en het lijkt alsof ze het hebben opgerekt zodat het qua tijd in het schema van de Foo Fighters past. Pharrell heeft veel hits en zingt goed. Maar hij krijgt het publiek niet mee. Dit heeft ongetwijfeld ook te maken met het feit dat hij 3 keer roept: ‘Amsterdam!’ Hierna is het niet stil, maar iedereen krijgt wel het gevoel van een ongemakkelijk stilte, zo’n ai-gevoel, zo’n gevoel dat je krijgt als je iemand aan je tante hoort vragen wanneer ze is uitgerekend terwijl ze niet zwanger is. Hij eindigt niet zoals je zou verwachten met Happy maar met zijn nieuwe single. Van mij krijgt hij punten voor de inzet maar voor de uitvoering scoort hij onvoldoende. (Ik had dit altijd met turnen tijdens gymles)

En dat was het, Pinkpop 2015. The Foo Fighters werden zeer zeker gemist maar er waren genoeg andere hoogtepunten om er met een lach op mijn gezicht aan terug te denken. En ach, volgend jaar kan mee kan zingen met ‘The Pretender’ . Dave en ik hebben afgesproken dat we allebei niet meer van podia afspringen voor die tijd.

Door: Britt Willemsen