Vandaag interviewde ik de sexy en talentvolle Loes van Delft. Misschien hoef ik haar niet eens te introduceren, want met ruim 47K volgers op Twitter , 20K op Facebook en 44K op Instagram is ze voor heel veel mensen totaal geen onbekende. Loes is een kunstenaar, een artist, al mogen we dan volgens haar Twitter bio niet zeggen. Toch maakt ze geweldige kunst. Haar werk is wereldwijd te bewonderen, in galerijen in o.a. Amsterdam, Antwerpen en Barcelona. In 2012 ontving zij al een Global Award. Het is dan ook een eer haar een ‘paar’ vragen te stellen.

Vertel eens even iets over jezelf, hoe oud ben je eigenlijk en waar kom je vandaan?
Loes: Iets over mezelf vertellen vind ik heel moeilijk. Althans, niet zo zeer het vertellen, want het is algemeen bekend dat ik graag praat. Maar meer het deel waarin ik me af vraag wat mensen interessant vinden. Het standaard riedeltje met mijn naam en geboorteplaats ben ik zo onderhand ook wel een klein beetje beu. En een naam en een leeftijd zeggen ook niet zo bijzonder veel over een persoon. Het is veel leuker om te weten dat ik vet verliefd op mijn kat Nelis ben en dat ik bier drinken in een oude Amsterdamse kroeg achterlijk schitterend vind. (Red. inmiddels hebben we gegoogled dat ze 23 is en in Drunen woont, maar sst!)

Je maakt geweldig werk! Heeft dat te iets te maken met je studie? Wat heb je gestudeerd?
Loes: Dank. Ik weet nooit zo goed hoe ik met complimentjes om moet gaan, maar ik voel mij zeer vereerd wanneer men mijn werk kan appreciëren. Ik heb gestudeerd op de Sint Lucas Art Academy in Boxtel. Daar heb ik een totaal verkeerde richting gekozen. SDW: stand-, winkel-, decorbouw. Wel afgemaakt wonderbaarlijk genoeg. Maar ik was wel altijd, buiten mijn studie en dus in mijn vrije tijd (stiekem ook in de klas, sssst) bezig met tekenen. Overigens denk ik ook dat je dit niet aan kunt leren door een studie te volgen. Zoiets zit van binnen, denk ik. Daar kun je niet voor ‘leren’.

 

Ik ben niet iemand die een 9 tot 5 baan job kan hebben en dingen moet doen voor iemand die met de voetjes op tafel achterover in het stoeltje zit met een kopje koffie in het rechter handje. Ik hoor niet in die samenleving thuis.

 

Hoe lang illustreer of schilder je al? Altijd al een talentje geweest?
Loes: Best wel vaak krijg ik deze vraag. En dan ga ik denken, vanaf welke leeftijd ben ik eigenlijk begonnen? Maar het ding is, eigenlijk ben ik nooit gestopt. Altijd ben ik al bezig geweest met tekenen. Ik zat op een Montessorischool, wat betekent dat je je tijd zelf mag indelen en eigenlijk was ik een soort van letterlijk altijd bezig met tekenen. Ik denk ook dat dit het enige is waar ik goed in ben. En oh ja, kusjes geven aan mijn kat. Daar scoor ik ook wel redelijk hoog in. Een ’talent’ kun je iemand niet echt noemen, vind ik. Ik denk dat dat toch deels smaak is, hoewel kwaliteit uiteraard wel aanwezig moet zijn. Maar ja. Dat zou een eeuwige discussie worden. En ik roep altijd mijn mening en dan ren ik heel hard weg.

Wat wilde je vroeger worden ‘als je later groot bent’?
Loes: Gelukkig. ik wilde gelukkig worden. Hoe belachelijk het ook klinkt. Maar ik was nooit echt bezig met de toekomst. Nog steeds niet, trouwens. Het leven staat al vast. Wij moeten het gewoon leven. What will be, will be. Toen ik vroeger bij mensen thuis kwam die hele grote schilderijen aan de muur hadden hangen, was ik wel echt altijd geïntrigeerd. Ik vond dat toen al heel spannend en bewonderenswaardig, voor zover dat dus kan op een jonge leeftijd. Maar ik ben echt altijd al geïnteresseerd geweest in kunst. Ik heb ook een beetje het gevoel dat ik daarom op deze wereld ben gekomen, hoe vreemd dat ook voor de gemiddelde mens klinkt. Ik ben niet iemand die een 9 tot 5 baan job kan hebben en dingen moet doen voor iemand die met de voetjes op tafel achterover in het stoeltje zit met een kopje koffie in het rechter handje. Ik hoor niet in die samenleving thuis. De vrijheid. Zelf je leven indelen. Doen wat je zelf wil. Ik vind het prachtig.

We mogen jou geen artist noemen volgens je Twitter-bio. Hoe moeten we je dan omschrijven?
Loes: Ik vind het vreselijk als mensen zichzelf op een voetstuk plaatsen. “Hoi, ik ben kunstenaar want ik schilder”. Fuck it. Je bent niet ‘zomaar’ een kunstenaar. En zeker niet omdat je wel eens een kwast in het handje hebt. Ik vind dat je je strepen moet verdienen. Vincent van Gogh, dát was een kunstenaar pur sang. Vandaag de dag noemt iedereen zichzelf een kunstenaar. Dan denk ik, kom op man, gedraag je. Ik heb geen benaming voor mezelf. Ik houd er niet van als mensen een stempel op iemand drukken en per se in een categorie willen stoppen. Laat me zijn wie ik ben.

Wat typeert jouw werk? Gebruik je bijvoorbeeld bepaalde technieken, materialen of kleuren?

Loes: De art wereld is toch wel een beetje een mannen wereld. Ik vind het daarom ook super tof om mijn eigen ‘female touch’ te geven aan mijn schilderijen. Ik ben ook super verliefd op de kleur roze, die je ook vaak terug ziet in mijn werk. Verder gebruik ik speelse outlines die mijn werk wel herkenbaar maken. En natuurlijk het grote en het kleine oog, de dikke wenkbrauwen.

Waar haal je jouw inspiratie vandaan? Zijn er ook wel eens dagen dat dat wat minder is?
Loes: Ik vind het altijd een beetje onzin als men zegt dat je inspiratie ‘uit het dagelijks leven’ haalt. Creativiteit zit in je hoofd, van binnen. Dat haal je niet ergens vandaan. Een creatie kun je ook niet forceren. Je kunt niet aan je bureautje gaan zitten met de intentie een paar schetsen te gaan maken. Ideeën komen op een magisch moment, die kun je niet forceren.

 

Als ik in een grote stad woon met veel te veel magie, raak ik betoverd en verlies ik misschien mijn ijver voor schilderen. Grote steden zijn gevaarlijk, haha!

 

Kun je iets vertellen over Pjipje, wat betekent Pjipje voor jou en je werk?
Loes: De knuffel van mijn kleine neefje heet Pjipje. En ik dacht bij mijzelf, wat een belachelijk goede naam is dit voor mijn ‘cartoon’! Ik ging de naam opzoeken op internet en wat blijkt nou, hij bestond nog helemaal niet! Dat vond ik helemaal mooi, natuurlijk. Ik heb de naam meteen geregistreerd.

Je bent dus redelijk jong, toch heb je de Global Award gewonnen en is je werk wereldwijd te bewonderen, tussen namen als Banksy en Mr. Brainwash. Waaraan heb je dit succes te danken denk je?
Loes: Ik denk dat support van mensen dicht om mij heen mij wel heel erg helpt. Mijn vader helpt me heel erg en ik kan niet vaak genoeg zeggen hoeveel dat voor mij betekent. Hij heeft een hele grote rol in mijn ‘succes’ en hetgeen wat ik doe. Hij stimuleert me om galeries te benaderen, komt met leuke ideeën. Vindt wat ik maak heel mooi (suuuuuuper belangrijk!). Hij stimuleert mij om dingen te maken. Hij betekent super veel voor mij. Zonder hem was ik never waar ik nu ben. En…. ik denk dat als je écht iets wil, dat het je ook lukt. Als je er ook maar écht voor gaat, dus. Dromen zijn mooi, prachtig zelfs, maar je moet ze ook waar proberen te maken. 100% er voor gaan. Plus, ik denk dat mijn doorzettingsvermogen en mijn unieke, herkenbare style een mooie combinatie zijn. En misschien helpt het ook een heel klein beetje mee dat ik een van de weinige vrouwen in deze mannen wereld ben. Een beetje dan, he!

 

Je hebt meegedaan aan het real-life programma Connected, wat hield dit programma in en wat heeft dit voor je carriere betekend?
Loes: Oh neeeee. Ik hoopte eigenlijk dat men dat al een beetje vergeten zou zijn. Het is een hartstikke tof format, waarvoor ik me ook vereerd voelde dat ik hieraan deel heb mogen nemen. 5 totaal verschillende vrouwen filmen een half jaar hun eigen leven en dat werd tien weken lang prime-time op de Nederlandse televisie uitgezonden. Inmiddels is dat nu vier jaar geleden opgenomen. Het zou mooier geweest zijn als het programma nu op mijn pad geweest zou zijn, maar goed. Ik zat een beetje in de knoop met mijzelf. Rebelse puber, afstuderen, verliefd, toch niet verliefd, vervolgstudie, nee helemaal geen vervolgstudie. Keuzes. Ik vind het ook echt verschrikkelijk om het terug te zien. Ik herken mezelf er niet meer in. Maar dat is misschien ook wel mooi. Dat ik zo gegroeid ben. Zowel in de kunst als in mijn persoonlijkheid. Het programma heeft me een heel mooi inzicht gegeven over hoe je van binnen bent. Als je iedere dag een monoloog tegen de camera moet geven over hoe je dag was, dat werkt nog beter dan een gesprek met een psycholoog ;-).

 

Maar mensen creëren vaak zelf een beeld als ze naar mij kijken. Dan staan ze er ook vet versteld van dat ik eigenlijk heel erg verlegen ben, ‘want op foto’s zie je er zo stoer en zelfverzekerd uit’.

 

Ook heb je veel volgers op social media. Wat doe je om volgers te krijgen en deze te behouden. Is social media voor jou belangrijk?
Loes: Social media is super belangrijk voor mij. Hiermee breng ik mijn kunst aan de man. Online kan iedereen alles zien en het gaat zo snel ! Omdat ik de hele dag thuis in mijn atelier zit en dus niet echt mensen om mij heen heb, vind ik social media super fijn. Zo heb je toch interactie. En het werkt goed voor de kunst. Ik ben heel erg actief op Facebook. Ik post veel foto’s. Je moet zorgen dat je on top of mind bent, mensen moeten weten wie je bent.

Wat doe je graag in het dagelijks leven, naast het illustreren en schilderen?
Loes: Ik woon in een saai dorp in Brabant. Laatst had ik een interview voor de Playboy. Zij vroegen mij waarom ik nog steeds in Drunen woon en niet in een grote stad. Ik moest deze directe vraag even tot mij laten bezinken en later vroegen zij mij of het misschien te maken had met zelfbescherming. En ik denk dat dat ook zo is. Als ik in een grote stad woon met veel te veel magie, raak ik betoverd en verlies ik misschien mijn ijver voor schilderen. Nu is er helemaal niets wat mij afleidt en waardoor ik me dus honderd procent op mezelf en mijn kunst richt. Grote steden zijn gevaarlijk, haha!

 

Ik zie heel veel bloedmooie meisjes op Instagram waarbij ik denk, shit, was ik maar zo mooi. Maar er is zoveel meer dan alleen hoe je buitenkant er uit ziet.

 

Is het kunstenaarsleven nu echt zo ‘sex, drugs en rock&roll‘ als we vaak denken? (Aan je Instagram naam te zien, zouden we denken van ‘yes’ 😉 )
Loes: Haha! Vet grappig. Maar mensen creëren vaak zelf een beeld als ze naar mij kijken. Dan staan ze er ook vet versteld van dat ik eigenlijk heel erg verlegen ben, ‘want op foto’s zie je er zo stoer en zelfverzekerd uit’. Maar het is meer een idealisering, denk ik. Ik ben gewoon mezelf. Ik heb niet zo heel veel nodig. Alhoewel, zo af en toe…

We introduceerden je al als sexy talent. Sexy kunstenaressen, die kom je niet vaak tegen toch? (Of is dat stereotyperend?) Wat doe jij eraan om zo mooi en in shape te blijven?
Loes: Eigenlijk ben ik helemaal niet zo vol van mezelf. Het is niet zo dat ik onzeker ben, maar als ik in de spiegel kijk, denk ik nou ook niet van ‘Wow! Wat ben ik eigenlijk knap.’ Ik zie heel veel bloedmooie meisjes op Instagram waarbij ik denk, shit, was ik maar zo mooi. Beauty is in the eye of the beholder…. en uiterlijk is ook zo ‘over rated’. Er is zoveel meer dan alleen hoe je buitenkant er uit ziet.

Kunnen vrijgezellen mannen/vrouwen zich nog aanmelden? 😉
Loes: Ben stiekem al een klein beetje verliefd . . . .

Je hebt al zoveel gedaan. Zijn er nog dingen die je graag wilt bereiken? Wat zijn je ambities?
Loes: Ik wil overal heen met mijn kunst. Nederland is super tof! Maar ik verkoop heel veel in het buitenland, landen die veel meer comic-minded zijn. Iets wat het dus heel goed doet voor mijn werk. New Yorkse art dealer Patty Findlay (die o.a. dealt met schilderijen van 20th century modern masters zoals Warhol, Miro, Lichtenstein), wil graag mijn art in New York, London en Hong Kong introduceren bij internationale collectors. Dat is toch wel mijn droom. Dat mijn kunst groot en beroemd wordt. Dus als dit door gaat, woooow! Maar ja…. dromen he…… 😉

Waar kunnen we je werk nog tegenkomen?
Loes: Vanaf 21 maart heb ik een hele grote tentoonstelling in de GO Gallery op de Prinsengracht 64 in Amsterdam, die tot 3 mei 2015 te zien is! Mijn werk is ook te zien in mijn atelier. En geïnteresseerden kunnen me een mailtje sturen via loesvandelft@gmail.com.

Voor meer toffe artikelen, like ons op Facebook.