Toen ik mijn ouders vertelde dat ik, als dorpsmeisje uit een dorpje met 5000 inwoners, naar onze hoofdstad met 780.000 inwoners ging verhuizen, moesten ze even slikken. Inmiddels woon ik iets meer dan een maand in het mooie Amsterdam. Maar soms voel ik me als Limburgse chick nog steeds als Alice in Wonderland. Want sommige dingen gaan in Amsterdam toch net even anders dan in mijn dorpje aan de maas. In de afgelopen maand heb ik een aantal notities gemaakt over de verschillen tussen het dorp en de grote stad.
De Tram
De Tram is echt wel een dingetje.
Punt 1: Ik spreek tram niet uit als trem, maar als tram. Zoals je het schrijft, dat is namelijk veel logischer. In het Limburgs spreken we altijd al alles met andere klanken uit, doe ik het een keer niet, is het wéér niet goed.
Punt 2: In Limburg heb je geen tram, de treinen in Limburg zijn qua lengte te vergelijken met een tram in Amsterdam. Het voelt dus ook elke keer alsof ik in een buitenaardse wereld (denk the Matrix, denk Avatar, denk Inception) stap als ik mijn entree maak in de tram.
Punt 3: Het is altijd druk in de tram. ’s Morgens, ’s middags, ’s avonds. Ik moet altijd staan. In Limburg heb ik nog nooit in een bus hoeven staan. Vandaar dat ik de ‘staan-in-een-tram’ techniek nog niet helemaal onder de knie heb. Ik heb al regelmatig een ‘gezellig’ onderonsje gehad met mijn medepassagiers. Omdat ik bij die ene bocht als een soort van Madonna tijdens de Brit-Awards door de tram vloog.
Punt 4: Het geen wat mij het meeste verbaast is dat Amsterdammers daadwerkelijk rennen om de tram te halen. Hoezo rennen? De tram komt om de 7 minuten. Chill out! In Limburg rijdt de bus om het uur en s’ avonds om de twee uur. Ja dan ren je wel! Maar het gevoel van maar 7 minuutjes moeten wachten is voor mij te vergelijken met onbeperkte Ben en Jerry’s.
Fietsen
Fietsen deed ik in Limburg ook. 50 minuten fietsen naar de middelbare school, door weer en wind. No big deal. Toch zijn er ook grote verschillen met het fietsen in Amsterdam en het fietsen in Limboland.
Punt 1: Als fietser in Amsterdam houdt je je blijkbaar niet aan verkeersregels. Britt die gekke naïeve meid stopt bij het stoplicht als dat op rood 
springt. Vervolgens botsten er 4 fietsers van achteren op Britt. Deze vier scheldende burgers vonden dat ik ‘echt even normaal moest doen’ en vroegen zich af ‘waarom ik in godsnaam op de rem trapte, domme koe’.
Punt 2: Tijdens mijn tweede fietstocht voelde ik me zelfverzekerd. Ik ging namelijk echt niet stoppen voor dat rode stoplicht in het centrum. Ik was al een echte 020-er. En je raadt het al. Britt die gekke naïeve meid werd op een haartje na aangereden door een taxichauffeur. Die me motiverend toesprak met de woorden: *&# wijf, het is ROOOOODDD dan moet je STOOOPPPPEENN. Fietsen in Amsterdam staat nog op mijn ‘kan-beter-werk-ik-aan-lijstje‘.
Punt 3: Je fiets op slot zetten. Ik ben dan wel een dorpsmeisje, natuurlijk weet ik dat je je fiets in Amsterdam op slot moet zetten. Dat deed ik in Limburg uiteraard ook al. Maar als dorpsmeisje zie je elke voorbijganger in Amsterdam aan voor een fietsendief. Met als gevolg dat je je fiets met 7 sloten tegen de reling van de gracht vast zet. Om met een gerust hart te kunnen winkelen en er helemaal zeker van te zijn dat jij niet dat stomme dorpsmeisje bent dat haar fiets binnen 3 dagen laat jatten. Als je terugloopt van je winkelsessie, zie je op een afstandje je stalen ros al staan. Maar uiteraard reken je je te vroeg rijk. Blijkbaar is het normaal in Amsterdam je fiets voor een andere fiets te zetten. Waardoor jij met geen mogelijkheid meer bij je fiets kan en dus de tram moet nemen naar huis. En je dacht nog dat je zo goed voorbereid was. Weer een illusie minder.
Zondag
Op zondag in Limburg:
– Sport je
– Kijk je sport
– Hang je voor de TV
– Sta je te zwoegen in de horeca op een terras vol Duitsers.
Dat zijn wel zo’n beetje de opties denk ik. Want op zondag is alles gesloten in Limburg. Er ging dus ook een wereld voor me open toen ik me realiseerde dat ik gewoon naar de Kalverstraat kan op zondag. Geloof me, dat wedstrijdje van de plaatselijke voetbal/korfbal vereniging kan niet tippen aan de Urban Outfitters, Forever 21 of de Topshop. En wat ik helemaal vergeet! Ik sta binnen een half uurtje in het mooiste stadion van Nederland om die wedstrijd van Ajax te bekijken. En ik lig weer op tijd op de bank om de samenvatting ook nog te kunnen zien.
Elke nieuwe dag in Amsterdam voelt weer als een nieuw avontuur. Ik heb dus ook het vermoeden dat dit niet het laatste verhaaltje is van dit dorpsmeisje in de grote stad.
Door: Britt Willemsen – Foto’s: flickr.com, commons.wikimedia.org
